Domowy Kociół
Gałąź rodzinna ruchu Światło-Życie
przy parafii Matki Bożej Bolesnej w Jawiszowicach - Osiedle Brzeszcze
przy parafii Matki Bożej Bolesnej w Jawiszowicach - Osiedle Brzeszcze
Domowy Kościół
Swoimi początkami sięga do pierwszej oazy rodzin zorganizowanej w roku 1973 przez księdza Franciszka Blachnickiego w Krościenku nad Dunajcem.
Od tamtej pory zaczęły powstawać kręgi rodzin, początkowo na terenie Polski południowej, później we wszystkich diecezjach naszego kraju.
W tworzeniu charyzmatu Ruchu Domowy Kościół ksiądz Franciszek Blachnicki oparł się na trzech źródłach:
- nauce Soboru Watykańskiego II o małżeństwie i rodzinie,
- charyzmacie powstałego we Francji ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre Dame (Wspólnoty Matki Najświętszej),
- charyzmacie i doświadczeniu Ruchu Światło-Życie (zwanego wcześniej Ruchem Żywego Kościoła).
Ksiądz Franciszek Blachnicki wiedział, że konkretną potrzebę naszych czasów stanowią sprawy rodziny. Zajął się więc nie tylko grupami młodzieżowymi w ramach Ruchu Światło-Życie, ale postanowił stworzyć coś dla rodzin. Sługa Boży Ks. Franciszek Blachnicki. Do już istniejących typów oaz dołączył oazy rodzin, z których później rozwinął się ruch wspólnoty rodzinnej, nazwany od 1978 roku Ruchem Domowy Kościół. Od początku metody, program i cała formacja małżeńska była inna niż w ruchu młodzieżowym. Chodziło o autentyczne dojrzałe chrześcijaństwo pary małżeńskiej, nie pojedynczej osoby - chłopca czy dziewczyny, osoby żyjącej samotnie, chodziło prawdziwie o ewangeliczne życie małżonków.
Gdy ksiądz Franciszek zastanawiał się nad koniecznością wypracowania programu formacyjnego właściwego dla małżeństw, ktoś dostarczył mu kilka pism zawierających informacje o międzynarodowym ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre Dame, powstałym we Francji w 1938 roku, którego założycielem jest ksiądz Henri Caffarel. Kilka młodych małżeństw wraz z księdzem Caffarelem zaczęło zastanawiać się czym jest przeżywanie miłości małżeńskiej w świetle wiary; zrozumieli, że ich droga do Boga, do świętości prowadzi nie obok ich miłości, ich życia małżeńskiego, ale właśnie przez tę miłość, poprzez to życie. Doszli wówczas do odkrycia tego, co nazwali "duchowością małżeńską".
Terminem tym określili wzajemne pomaganie sobie małżonków w dążeniu do dojrzałości chrześcijańskiej poprzez przyjęcie i realizowanie zobowiązań, które oparte przede wszystkim na łasce sakramentu małżeństwa pomogą przemieniać ich życie.
Wszystko zaczęło się od pierwszych rekolekcji 1973 roku. Zorganizowano je w osobnych pomieszczeniach, z osobnym moderatorem, którym był ksiądz Stefan Patryas. Uczestniczyło w nich około 150 osób. Po rekolekcjach ksiądz Blachnicki zabrał się do tworzenia pierwszej teczki formacyjnej. Był to bardzo dokładnie opracowany program na 15 dni oazy.
W czerwcu 1974 roku ksiądz Franciszek poprosił o współpracę siostrę Jadwigę Skudro ze zgromadzenia Sacre Coecur. Siostra ukończyła Instytut Rodziny, a w czasie podróży zagranicznych szczegółowo zapoznała się z ruchem Equipes Notre Dame.
Na zakończenie letnich turnusów roku 1974 ksiądz Blachnicki zorganizował pierwsze Podsumowanie rekolekcji rodzinnych; niezależnie od podsumowań innych rekolekcji w ramach ruchu Światło-Życie. Na tym podsumowaniu Założyciel ustalił rozpoczęcie zakładania kręgów rodzin.
I tak w roku formacyjnym 1974/1975 powstało 36 kręgów rodzin (obecnie jest ich ok. 2.500 we wszystkich diecezjach).
Bardzo ważnym momentem dla Ruchu było ukazanie się numeru 17 Listu "Domowy Kościół" jako numeru specjalnego. W nim Założyciel nadał gałęzi rodzinnej ruchu Światło-Życie nową nazwę: Domowy Kościół oraz stworzył osobną strukturę RDK.
Ksiądz Franciszek Blachnicki rolę kręgu rodzinnego ujął w taki sposób: "Każdy krąg rodzinny jest szkołą życia chrześcijańskiego.[...] Każdy krąg rodzinny jest pewnym laboratorium [...] duchowości chrześcijan żonatych. [...] Każdy krąg rodzinny to centrum przekazu, promieniowania, ewangelizacji. [...] Każdy krąg rodzinny jest świadectwem [...] o prawdziwie braterskiej miłości...
Takie świadectwo powinna dawać każda rodzina. Jeśli żyje w pełni miłością, będzie promieniować na otoczenie. Trzeba, aby wszystkie nasze kręgi mówiły ludziom, którzy na nas patrzą: że są w naszych czasach chrześcijanie, którzy wierzą, że małżeństwo to wielka sprawa, którzy wierzą w miłość. Chrześcijanie, którzy starają się przeżywać w pełni ich życie małżeńskie, którzy wspomagają się wzajemnie, wspólnie dążą do świętości."
["Domowy Kościół" nr 17, rozdz. I, p. 11].